Dinsdag 30 mei was een prachtige dag, het zonnetje scheen volop, de temperatuur was precies goed, een briesje maar nog wel aangenaam en ik plande een uitje met Maxime.

Omdat Maxime haar weerstand door de chemo vaak heel laag is nu moeten we heel erg oppassen met contacten met andere mensen, zeker als deze niet helemaal fit zijn of verkouden etc. Maxime haar lichaam kan op dit moment zelf geen weerstand bieden tegen bacteriën en virussen. Maar oh, ik gun het haar zo om onder de mensen te zijn. Iedere dag vraagt ze in de ochtend wie er op visite komt vandaag, ze heeft er dus duidelijk behoefte aan.

Met een lieve vriendin ( met ook een meisje van 3 en een zoon van 10) bedachten we dat het dan wel veilig zou zijn om met de dametjes achterop de fiets een lekker stukje te gaan fietsen.

Op die manier hebben de meisjes wel contact, maar komen ze niet te dicht bij elkaar en kunnen er geen “bacteriën uitgewisseld worden”, win-win dacht wij! De twee tieners gewoon zelf op de fiets mee, en dus vertrokken we!!

Na een paar minuten onderweg ging mijn telefoon, een onbekend 06- nummer, het Prinses Maxima Centrum belt meestal met een 06- nummer dus ik dacht, laat ik toch even opnemen.

Ik stap af, en met heel wat lawaai om me heen van twee kleine dames achterop de fiets die het niet met me eens waren dat we moesten stoppen probeerde ik me te concentreren op de persoon aan de andere kant van de lijn. Dat viel niet mee, aangezien concentratie sowieso niet mijn sterkste punt is. Maar van de persoon aan de andere kant van de telefoon en de reden waarom ze belde was ik erg onder de indruk.

Het was een van de “leidsters” van de kinderopvang waar Maxime en Fleur allebei naartoe gaan. Een paar weken geleden had ik haar getroffen toen ik Fleur ging ophalen. We hadden toen nog maar net de diagnose. Ik barstte in tranen uit toen ze mij daar vroegen hoe het nu met ons was… dikke tranen en twee lieve leidsters die mee huilden bij wat ik vertelde. 

Nu had ik haar aan de telefoon en vertelde ze me in het kort dat ze onderweg was naar de Aple d’Huzes. Ze is zelf “kankerpatient”, jaren geleden en nu helaas weer. Ze is nog in behandeling en aan het herstellen van de behandeling tegelijk. Ze gaat naar de Alp om daar naar boven te wandelen, fietsen is nog te zwaar maar ze heeft zichzelf dit als doel gesteld. (hoe sterk!!!!)Ze vertelt dat het verhaal van Maxime haar niet loslaat en dat ze ook voor Maxime wil lopen en daar een kaarsje voor Maxime wil aanmaken. Ze heeft eerder meegemaakt dat mensen dit voor haar hebben gedaan en vond dit zo fijn en mooi dat ze dit nu ook voor ons wil doen, de dag erna al, op donderdag 31 mei!! Ze zit tijdens ons gesprek in de auto onderweg naar Frankrijk!

Ik bedank haar voor haar telefoontje en haar initiatief, ben totaal overdonderd en beloof haar om er s’avonds nog op terug te komen. Ik ben overdonderd door haar telefoontje, vind het zo ontzettend lief, dat iemand op zo’n moment aan Maxime denkt en haar in haar gedachten mee naar boven wil nemen, ik kan er even geen woorden voor vinden.

Ik stap weer op de fiets ( tot genoegen van de dames achterop) en we hebben een heerlijk fietstochtje ( geen alp, maar wel weer een overwinning voor ons om in mogelijkheden te blijven denken). De meisjes hebben op afstand contact, lachen en kletsen, zingen samen het alfabet, want ja dat leren peuters ook gewoon nog tussendoor gelukkig. Mijn vriendin en ik proberen bij te kletsen in de chaos van de kleintjes achterop en de grote 2 kids, die doen wedstrijdjes onderling. Maar deze chaos is wel heerlijk ontspannend. 

Thuis heb ik het met Bart over de Alp d’Huzes. Hij vindt het ook een heel mooi en lief initiatief. Maar daarnaast voelen we beiden ook de confrontatie. Ik heb meerdere vrienden en bekenden die de tocht naar boven gemaakt hebben voor geliefden en bekenden. Altijd al heel veel respect voor gehad alleen het moment dat je beseft dat dit nu echt “voor onze Maxime” gedaan wordt is toch weer even een confrontatie met de realiteit die je soms ( zeker op dagen dat Maxime vrolijk is en de zon schijnt) even probeert naar de achtergrond te drukken.

Dan breekt de donderdag aan, we ontvangen mooie foto’s van de Alp! Met de lieve wandelaars! Om 6.15 uur vertrokken, prachtig weer zo te zien, foto’s van de kaars voor Maxime met een hele lieve tekst en een foto van heeeeeeeeeel veel kaarsjes bij elkaar. Ongelofelijk als je weet dat achter iedere kaars een persoon zit, met een leven, een familie, een diagnose, een behandeling, een verhaal en een strijd die helaas niet altijd gewonnen wordt… het raakt ons!!!

Om iets voor 11:00 uur krijgen we het bericht dat de finish bereikt is, wat knap! Wat een prestatie! 14 kilometer berg op gewandeld!!! Niet zomaar een heuveltje, maar een alp!!! Een speciaal kaarsjes voor onze Maxime meegenomen, bij de (helaas) vele anderen, maar wat een liefdevolle prestatie!!❤️

Wij zijn ontroerd door dit mooie initiatief uit voor ons eigenlijk onverwachte hoek, en dankbaar, heel dankbaar dat (ook) deze lieve “leidster” zo betrokken is met Maxime en met ons meeleeft❤️

Bart & Janine