25-05-2023
Hoe het begon…
Hoe het allemaal begon? Ik denk dat dat de vraag is die de meeste mensen stellen.
Was ze ziek? Was ze al lang ziek? Wat voor Symptomen had ze? Waar hebben jullie het aan gemerkt?
Zo ging het bij Maxime
Ergens in Maart begon Maxime te klagen over pijn aan haar benen. Als we s’avonds voor het slapen gaan haar tandjes poetsten en ze op haar knietjes naast de wasbak zat dan zei ze dat ze pijn aan haar benen had en dat ze niet meer kon staan. Ik dacht; die heeft te lang op haar knieën gezeten, haar beentjes slapen, dus met wat aansporing en niet teveel aandacht liep ze dan toch vrolijk achter me aan naar bedje toe. Toen ze bleef klagen over deze pijn dachten we nog, ‘groeipijn’, dat zal het wel zijn, ze wordt nu zo snel groot, en ik had daar vroeger ook last van, vast onschuldig en gaat vanzelf over.
Maar de pijn ging niet over, sterker nog, ze klaagde er steeds meer over en wilde ook soms niet lopen. Toch tijd om langs de huisarts te gaan, ze klaagde inmiddels vooral over pijn aan 1 been, we konden het echt niet duiden. Dus zo ging Bart op maandagmiddag met haar naar de huisarts. Hij kwam terug met een toch onverwachte diagnose, Coxitis Fagus, een onschuldige ontsteking van het heupgewricht wat regelmatig voorkomt bij kinderen van deze leeftijd, gaat binnen 10 dagen vanzelf over zonder restverschijnselen. Die hadden we niet verwacht, maar we konden ons ook wel vinden in deze conclusie, we waren gerustgesteld en opgelucht dat het iets herkenbaars was en vanzelf over zou gaan.
Die avond zat ik op de bank en las wat informatie door over Coxitis. Wat is blijven hangen van alle info is dat kinderen tijdens deze ontsteking licht verhoging kunnen hebben, (wat ze ook had) maar dat er bij hoge koorts toch opnieuw een arts geraadpleegd moest worden. Tevens stond erbij te lezen dat er bij nachtelijke pijnen en onrust in de benen gedacht kon worden aan Leukemie. Ik had het gevoel dat ze al een paar nachten onrustig was, ze kreunde ook wat in haar slaap maar ik probeerde niet door te schieten in paniek en overbezorgdheid en wilde me graag laten geruststellen met de onschuldige diagnose van onze huisarts. Bart vond ook dat ik zo ver zeker niet moest denken en dat we dit maar eens eerst moesten afwachten.
Twee dagen later, en heel wat paracetamol en zelfs Nurofen voor de pijnstilling later kreeg Maxime meer klachten. Ze klaagde over pijn onder haar oksel en wat lager bij haar ribben. We mochten haar niet meer optillen onder haar oksels want dan huilde ze van de pijn. Daarnaast ging de koorts omhoog, en zoals ik gelezen had hoorde dit niet bij de heupontsteking. Ze verre van fit, zodra de pijnstilling uitwerkte kakte ze in en werd ze een vaatdoek. We besloten terug te gaan naar de huisarts.
Opnieuw naar de huisarts
Deze keer kwamen we bij een andere huisarts in onze praktijk. Zij zag meteen aan Maxime dat ze niet in orde was maar kon ook niet meteen de vinger op de zere plek leggen. Het leek alsof we vage klachten hadden maar de oorzaak niet echt zagen. Na uitgebreid onderzoek constateerde zij een duidelijke longontsteking. Bizar dacht ik, geen hoestje, kuchje, geen gesnotter maar ja, het zou toch kunnen. Ik dacht wellicht komt daar de pijn aan haar flank ook vandaan. Ik had me wel voorgenomen mijn zorg over wat ik gelezen had over Leukemie uit te spreken, maar onze huisarts zei dat ze begreep dat ik me zorgen maakte maar dat ze echt een longontsteking hoorde en dat we die nu eerst gingen behandelen. Ook hier kon ik me in vinden. We gingen naar huis met een antibiotica kuur met de afspraak dat wanneer het voor het weekend niet verbeterde dat we dan terug moesten komen.
De dag erna was de koorts weg en leek weg te blijven, Maxime knapte wat op, maar nog zeker niet helemaal. Op vrijdag twijfelden we of we wel of niet opnieuw langs de huisarts moesten. Maar we besloten dat we wel vooruitgang zagen, de koorts was immers weg en een longontsteking is ook niet niks voor zo’n kleintje, dus we zouden het nog een weekend geven in de hoop dat het herstel zich voort zou zetten.
Daar leek het zeker even op, we hadden een weekend met gezelligheid met onze buren op zaterdag en op zondag maakten we een wandeling met zijn vieren met Buck in het bos in Venray waar de meiden speelden in de speeltuin en Maxime zelf gezellig mee liep tijdens de wandeling. Daarna aten we een pannenkoek, ze was redelijk fit en zo lang we haar niet onder haar oksels oppakten klaagde ze nergens over en wandelde vrolijk mee. En we hebben allemaal genoten.
‘S avonds sloeg echter de twijfel toe toen ze wederom verhoging had. Verdorie, hoe kan dat nou?? na ruim 5 dagen antibiotica? Het zou nu toch geholpen moeten hebben? we gingen weer de nacht in in de hoop dat de koorts in de ochtend weg zou zijn, maar helaas, de verhoging bleef. Wederom belden we de huisarts, we mochten dinsdagochtend komen. Een ellendige nacht hadden we, ik was ongerust, ze was heel onrustig in bed, had koorts, kreunde in haar slaap en trappelde met haar beentjes onder de deken. Ze sliep er echter wel doorheen dus ik besloot zelf naast haar op een matrasje te gaan liggen. De onrust, het kreunen en de steunende ademhaling hielden de hele nacht aan. Ik denk dat ik me op dat moment echt zorgen begon te maken.