Vanaf de diagnose in Maart heeft Maxime niet meer kunnen spelen met kindjes van haar eigen leeftijd. We hebben haar dan ook meteen af moeten melden bij de kinderopvang waar ze normaal gesproken drie dagen in de week naartoe gaat. De organisatie van de kinderopvang heeft vanaf het begin enorm meelevend gereageerd en heeft meteen alles stop gezet zodat we ook geen kosten meer hadden. Daarnaast hebben ze wel altijd een plekje voor Maxime gereserveerd zodat het op ieder moment mogelijk was voor haar om wel te komen als de behandeling dit toe zou laten. Wat een ontzettend fijn gevoel is maar er helaas echter nog niet van gekomen is.

We ontvingen in de eerste weken een prachtige helium ballon van de organisatie in de vorm van een alpaca/ lama :-). Maxime heeft heel veel van dit soort mooie ballonnen mogen ontvangen maar deze heeft het ongelofelijk lang volgehouden, de een na de ander liep langzaam leeg maar deze bleef kranig hoog achter haar kinderstoel hangen. 🙂

Na een tijdje ontvingen we ook nog een prachtig foto album, alle kindjes van Maxime haar groepje op de foto, zwaaiend, met hier en daar een verhaaltje erbij een heleboel lieve kaarten en wensen van alle leidsters. Wat heb ik hard moeten huilen bij deze album, wat een prachtig gebaar en wat mooi voor Maxime om zo toch even de kindjes en de leidsters te kunnen zien! Ze vond het zelf ook prachtig!!!!

Maar nu mochten we dus weer rustig aan een paar momenten gaan plannen voor Maxime om te gaan spelen. Ten eerste omdat haar bloedwaarden nu niet meer zo laag zouden moeten worden als de afgelopen maanden wat dus inhoudt dat haar weerstand “ietsje beter” is om zichzelf tussen de snottebellen te begeven. Wij vinden dit daarentegen heeeeeel eng en spannend. Tot nu toe is het ons aardig gelukt om haar te beschermen tegen enge bacteriën, virussen en infecties, en dat willen we graag zo houden!!

Maar goed, we kregen vanuit het PMC en van onze verpleegkundig specialist uit Venlo de nodige handvatten, adviezen en overwegingen mee die we mee hebben genomen en waarna we een gesprek hebben gepland met de coördinator van de kinderopvang. Ook natuurlijk omdat we zien dat contact met leeftijdgenootjes gewoon fantastisch is voor Maxime en we het haar ook zo gunnen om gewoon “kind” te kunnen zijn en niet de hele tijd tussen de volwassenen te zitten.

School

Op 19 december wordt Maxime 4 jaar, en dan mag ze in overleg met school in Januari starten bij de kleuters, met dit in het achterhoofd willen we haar nu graag nog even kunnen laten spelen en weer opnieuw laten wennen aan de dynamiek met de andere kindjes op de opvang waar het voor haar ook een bekende omgeving is. We hebben ook niet echt een idee hoe ze “in haar energie zit” als het neerkomt op het “mee moeten” in een groepsproces zoals op de kinderopvang of zelfs op school. Dat is afwachten dus en zullen we hopelijk op deze manier vanzelf kunnen gaan ervaren. Hier thuis is ze lekker vrolijk en energiek, maar hier kan ze tussendoor natuurlijk ook haar momentjes op de bank pakken en even tot rust komen.

Brief aan ouders

Om zo alert mogelijk te kunnen zijn op kinderziektes, bacteriën en virussen hebben we in overleg met de opvang een brief naar de ouders van de kindjes in de groep van Maxime gestuurd. Hierin hebben we uitgelegd dat Maxime ziek is en wat voor ons belangrijk is om te weten in verband met Maxime’s lage weerstand. Dit in de hoop dat we hiermee een zo goed mogelijk beeld krijgen bij of het verantwoord is om Maxime wel of niet naar de opvang te laten gaan. Maar dan is het nog steeds koffiedik kijken, er zijn natuurlijk talloze virusjes etc. die al lang besmettelijk zijn voordat de kindjes er symptomen of klachten van krijgen. Daar proberen we dan ook maar niet teveel bij stil te staan.

Weer terug! 🙂

En zo kwam het er op 12 oktober dan eindelijk van, ze mocht weer naar de kindjes!!!! Wat een feest, ik stel me zo voor dat dit bijna het zelfde gevoel gaf als de eerste keer naar de kleuterschool. We pakten samen haar schooltasje weer uit de kast, maakten een foto vóór vertrek met de schooltas vast en jasje aan, samen onderweg, haar nog een keer uitleggen dat de “tut” en haar knuffel (zoals voorheen) toch echt niet mee naar binnen konden en dus de tas in moesten voor deze ochtend. Een foto maken voor de deur samen, we voelden de spanning nu toch wel, en dat gaf Maxime ook duidelijk aan maar toch, deed ze het ook nu weer! Heel dapper, haar handje in de mijne stapte ze naar binnen!!! Wat vinden we haar toch knap! Weinig aarzeling, geen twijfel, ze vond het spannend maar “leuk spannend” en ze deed het gewoon!! Kleine bikkel!

We waren wel beiden zo zenuwachtig dat we het prachtige kunstwerk dat de kindjes gemaakt hadden om Maxime welkom te heten totaal over het hoofd zagen. (Sorry lieve kindjes en dames!!) Maar eenmaal binnen was Maxime niet minder snel ontdooid dan “normaal”. De bekende gezichtjes en gezichten waren al snel weer vertrouwd en ze voelde zich al snel veilig genoeg om te spelen en ging op ontdekking naar al het speelgoed.

Boterhammen en fruit bij de kindjes zijn zoooooo lekker

Als kers op de taart at Maxime volop en met grote happen fruit mee, heerlijk om te zien, een mooi voorgesneden bord met fruit dat braaf in het kringetje aan tafel wordt doorgegeven waarbij alle kindjes bij iedere ronde een stukje mogen pakken. Ze at, appel, peer, komkommer en paprika… achter elkaar, zonder onderbreking. HOERAAAA!!! En dronk daarna ook nog zonder pardon haar bekertje water in een keer leeg! En oh ja, ook nog een halve soepstengel! Tijdens de lunch ging er een boterham met kaas (eet ze thuis NOOIT) in en nog een halve boterham met fruithagel, gevolgd door een cracker en een beker water. Een genot voor mij om naar te kijken, zeker als je weet dat ze op dat moment nog steeds een behoorlijke hoeveelheid sondevoeding kreeg thuis om aan haar dagelijkse behoefte te komen. Mooi om te zien dat “zien eten, doet eten”. Zoiets simpels, als je dochter van 3 gewoon een hele simpele grijze boterham te zien eten, zonder commentaar, zelf gesmeerd zelfs, geen gemekker over teveel of te weinig boter, niks erop willen, wel of geen korstjes eten, is op dit moment zo waardevol en daar worden wij nu heeeeeeel blij van!!!

Ze heeft genoten, gespeeld, gedanst, gekletst en heerlijk gegeten. Ik zeg: Mission accomplished! Na de lunch wilde ze graag nog even een filmpje mee kijken. Ze zaten met zijn allen in een kringetje op stoeltjes rondom het schermpje met Peppa Big toen me opviel dat iedereen lekker rustig op het stoeltje zat, maar Maxime maar zat te wiebelen en te draaien. Ik dacht nog, “wat gek dat ken ik niet van haar” toen ze zich omdraaide en tegen me zei, “mama, gaan we nu naar huis, ik ben moe” . Nou netjes hoor, de hele ochtend meegedaan, geen uitzondering hoeven te zijn en alleen maar genoten! Dat deed ze toch maar gewoon weer even! En ze gaf het ook nog goed zelf aan toen het genoeg was! Ze had een heerlijke ochtend gehad en daar ging het om, dat was precies wat we voor haar wilden.

We hebben nu afgesproken dat Maxime in principe op dinsdag en op donderdagochtend naar de opvang mag. In eerste instantie zal ik daar nog bij zijn, totdat het voor iedereen comfortabel voelt om haar zonder begeleiding van mij daar te hebben. Dus we kijken even aan hoe dit zich ontwikkelt. Je ziet nu wel dat ze nog wel veel aan mij hangt, niet zelf naar de wc willen en dan aan mij komen vragen. (dit doet ze thuis ook nog steeds terwijl ze voordat ze ziek was hier al zelfstandiger in was) Het is na 12 oktober alleen nog op 24 oktober gelukt om haar naar de kindjes te laten gaan, de andere dagen bleken haar bloedwaarden toch nog te laag om het risico te kunnen nemen. Maar afgelopen week hebben we wel het afscheid van haar “beste vriendinnetje” kunnen mee vieren. Haar vriendinnetje is Pools en is deze week met haar ouders weer naar Polen terug verhuisd. Ik had het haar zo gegund om nog een paar keer samen te kunnen spelen, maar op de 12e was het meisje ziek en de 24e was haar afscheid al. Maar afscheid heeft ze gelukkig nog wel kunnen nemen, met een mooie zelfgemaakte tekening en een kadootje. Ik geloof dat ik het er nog moeilijker meer had dan Maxime (die heel sip keek). Ik ben twee keer naar buiten moeten lopen tijdens het zingen van de liedjes. 🙂 ( ik ben een weekdier aan het worden geloof ik ;-))

Al met al hopen we dus dat Maxime de komende weken, tot het eind van het jaar nog een paar keer fijn kan spelen bij de kindjes, en dat ze zo een beetje kan wennen aan de dynamiek en toch wat voorbereiding heeft voordat ze start op school. Die stap is zonder al deze complicaties al pittig genoeg dus we proberen haar zo zacht mogelijk te laten landen, sturend op wat zij zelf aan kan.

Bart & Janine